ოცნებამ დამიდგა კიბე მეცხრე ცაზე

ocnebam damidga kibe mecxre caze,

maCuqa Rrublis qaTqaTa fTila

cisartyelaze koSkebi amiSena

vardisfrad gamiTena saocari dila

                   is SemaZlebina, rasac gmirobad vTvli

                   ise frTafarfatad RrublebSic maseirna

                   ca Semomatara, varskvlavTan maTamaSa

                   rogorc dedofali mTvareze damasaxla

dReebsac mxolod vardisfrad mixatavda

uxilavs xilulad, sinaTles ufro naTlad

imdeni matara, xetials mimaCvia

sikeTe, siyvaruli aminTo sanTlad

                     xandaxan bevric mosdis,

                      sazRvrebsac ar cnobs xSirad

                      im patarad gaqcevs, didobas rom Crdilavs.

ocnebas ar uyvars moSavo feri,

siWrele uxdeba, ferebis gama

feradovneba aTasfrad aWrili

vardisfris, mocisfro, molurjos dava.  

დრომ დროით

სასწაულების ყოველთვის მჯეროდა,
გაფანტულ ოცნებებსაც მძივებად ვალაგებდი,
მოლოდინი მქონდა რომ ასრულდებოდა
დროს ველოდებოდი, დროს ვაკვირდებოდი.
ერთხელაც გამიბრაზდა, ისე მოიღრუბლა
დრომ იუკადრისა გამოცდის მოწყობა
რისი დრო მქვიაო, თუ ვერ ვუპასუხე,
ვის რა მივაგოო დამსახურებულად.
დრო ხომ გიჟია,დრო გადარეული
მოუდრეკელი, და თან გამფრინვალე
ყველაფერს იტევს, ყველაფერს იმახსოვრებს
ჩვენ ვერ გაგვიგია მისი მატიანე

მათრობელა

გაზაფხულის მათრობელა სურნელი
ზამთრის შემდეგ უფრო მახვევს თავბრუს
მაშინ მზესაც სხვა ხიბლი აქვს, სითბოსაც,
 ფერთა გამაც სხვანაირად მართობს.
       მზის ცხელ გულზე გარუჯული, ბედნიერი,
       სიცოცხლე რომ უფრო მეტად ფასობს, 
       გაკვირტული ხის ტოტებიც, მწვანე ფერიც,
       თვალთახედვას ალამაზებს, ატკბობს.
გაზაფხულის მათრობელა სურნელი,
ზამთრის შემდეგ უფრო მახვევს თავბრუს.
      

ბავშვობის ფერი

ბავშვობის ფერი მენატრება მუდამ ცხოვრება,
ის გზა განვლილი. სიბერეზე არც მინდა ფიქრი.
თმებში ჭაღარას განუსაზღვრელი ტკივილით ვიგებ,
დროის სიჩქარე დარდად მექცა, დამძიმდა ტვირთი.

როცა ოცნება ხარ, ასე უსაშველო

როცა ოცნება ხარ,
ასე უსაშველო.
როცა ვარსკვლავი ხარ,
ცაზე ანთებული.
მაინც როგორ გაჩნდი
ასე უკარება?
ღიმილიანი და
სულში ჩასაწვდომი.
განა სხვა ვინმე გგავს?
განა შეუძლიათ?
ეს იდუმალება,
რაღაც სხვა გვარია.
ტკბილი სიზმარი ხარ,
ხანაც გაოცება,
ასე უბრალოც ხარ,
თითქოს საოცრება.
ნეტა გაცოდინა,
როგორ ბავშვური ხარ,
ხანაც მიამიტი,
ხშირად ბრაზიანიც.
ჩემი სიცოცხლე ხარ,
ჩემი ოცნებები,
ჩემი გულის დარდი,
ჩემი სულის სითბო.
ნეტა როგორ გაჩნდი
ასე უკარება,
ვნატრობ, შენთან ერთად
საუკუნეც ვიყო.

და დაერქვა სიყვარული

ზღვის ნაპირზე ფიქრის ტალღებს აყოლილი
ისე უხმოდ მიენდობი ცისფერ ლანდებს,
ისე ძლიერ გატაცებას იგრძნობ მუზით
სუნთქვა შეკრულს მთვარის შუქი დაგივანებს.
              ნაზი თრთვილის სალბუნი და ცისკრის ზარი,
             გააღვიძებს სულში ჩასახლებულ ვარსკვლავს
             უკვდავების გვირგვინი რომ დაედგმება
             ისეთ გრძნობის დაბადებას მისცემს ძალას.
მარადიულ საფუძველზე ნაშობ ნორჩ ნერგს,
მზის სხივები უწურავენ ღვთიურ ნექტარს,
გულმოდგინედ ისეთ სათუთ განძად ქმნიან
კაცთა მოდგმას რომ ბადებენ მისით ნეტარს.
           და უწოდეს სიყვარული ნასაზრდოებს,
          გრძნობის მეფეს დააფარეს მცველი კალთა.
         ამ გონების მიუწვდომელ გაშმაგებას,
         ვარსკვლავების შუქ-ნათელი დაენათლა.

წვიმს და ისე ვნერვიულობ, თითქოს რაღაც მაკლდება,
წვეთის-წვეთი თითქოს რეცხავს,
იმ საოცარ ხატებას.
     როცა გული ასე ღელავს,  ტანჯულია ლოდინით,
     წვიმის წვეთებს ვეღარ ვუძლებ, დარდი მაწევს ლოდივით.
მაშინ უფრო მენატრება, მაშინ უფრო მტანჯავს.
გაზაფხულო, მოიფარე საწვიმარი ფარდა!
მინდორი არ დაგისველოს, ამ პატარა ანცმა,
ჩამოუშვი, მოიფარე საწვიმარი ფარდა.
რომ შევიგრძნო შენი სუნი, სურნელება ვარდთა,
ზღვის ტალღების ბანაობა, თეთრი ღრუბლის კალთა.
შენი გული, მწვანე ფერი,ჭორაობა მთათა.
გაზაფხულო წვიმის ნაცვლად,ბარდნა მინდა ვარდთა.
აფეთქებულ ატმის ტოტში მზის სხივების ვარდნა.
საყვარელო! მოიფარე საწვიმარი ფარდა!