წვიმს და ისე ვნერვიულობ, თითქოს რაღაც მაკლდება,
წვეთის-წვეთი თითქოს რეცხავს,
იმ საოცარ ხატებას.
     როცა გული ასე ღელავს,  ტანჯულია ლოდინით,
     წვიმის წვეთებს ვეღარ ვუძლებ, დარდი მაწევს ლოდივით.
მაშინ უფრო მენატრება, მაშინ უფრო მტანჯავს.
გაზაფხულო, მოიფარე საწვიმარი ფარდა!
მინდორი არ დაგისველოს, ამ პატარა ანცმა,
ჩამოუშვი, მოიფარე საწვიმარი ფარდა.
რომ შევიგრძნო შენი სუნი, სურნელება ვარდთა,
ზღვის ტალღების ბანაობა, თეთრი ღრუბლის კალთა.
შენი გული, მწვანე ფერი,ჭორაობა მთათა.
გაზაფხულო წვიმის ნაცვლად,ბარდნა მინდა ვარდთა.
აფეთქებულ ატმის ტოტში მზის სხივების ვარდნა.
საყვარელო! მოიფარე საწვიმარი ფარდა!