როცა ოცნება ხარ,
ასე უსაშველო.
როცა ვარსკვლავი ხარ,
ცაზე ანთებული.
მაინც როგორ გაჩნდი
ასე უკარება?
ღიმილიანი და
სულში ჩასაწვდომი.
განა სხვა ვინმე გგავს?
განა შეუძლიათ?
ეს იდუმალება,
რაღაც სხვა გვარია.
ტკბილი სიზმარი ხარ,
ხანაც გაოცება,
ასე უბრალოც ხარ,
თითქოს საოცრება.
ნეტა გაცოდინა,
როგორ ბავშვური ხარ,
ხანაც მიამიტი,
ხშირად ბრაზიანიც.
ჩემი სიცოცხლე ხარ,
ჩემი ოცნებები,
ჩემი გულის დარდი,
ჩემი სულის სითბო.
ნეტა როგორ გაჩნდი
ასე უკარება,
ვნატრობ, შენთან ერთად
საუკუნეც ვიყო.
Комментариев нет:
Отправить комментарий